Należy mi się rekompensata za wydaną kasę...

Zuza zaszła do kiosku, kupiła nową kartę. Dla pewności od razu wpisała do telefonu numer Patryka. Jak wiadomo w damskiej torebce mógłby nawet helikopter zaginąć, a co dopiero mała karteczka.

Nie była pewna czy chce pracować w barze. Słyszała już komentarze rodziny, że tak nisko upadła,nie po to się uczyła. Odsunęła jednak te myśli na bok.

Szła dość szybko i zanim się obejrzała była już pod swoim blokiem. Szukała kluczy i nie zauważyła czekającego na nią Rafała.

Siedział na ławce i palił papierosa. Kiedy zobaczył Zuzę, zerwał się szybko i ruszył w jej kierunku. Kiedy już go dostrzegła nie miała wyjścia, musiała z nim porozmawiać, na co nie miała najmniejszej ochoty. W sumie to jaka kobieta widząc swojego "partnera" z inną kobietą chciałaby z nim rozmawiać?

- Możemy porozmawiać?- zaczął szybko Rafał.

- Sorry, nie mamy o czym. Dla mnie wszystko jest jasne. Nie mam zamiaru wysłuchiwać tekstów, że to nie tak jak myślisz, raz się zdarzyło. Czy innych tego typu bredni. Jutro składam wypowiedzenie i już znikam z twojego życia. Baw się dobrze.

-Nie tak szybko!- złapał odchodzącą dziewczynę za ramię.

- Puść mnie to boli!- krzyknęła.

-Posłuchaj. Tak się odwdzięczasz za wszystko? Chyba należy mi się jakaś rekompensata za wydaną kasę i spędzony z tobą czas.

-Czy ciebie już całkiem popieprzyło? Wszystkie ubrania i gadżety spakuję i odeśle kurierem. Nie chcę mieć z tobą do czynienia. Spadaj dupku.

Dość mocno nadepnęła obcasem na stopę Rafała. Nie miał wyjścia, musiał ją puścić. Szpilki, które dostała od niego w prezencie w końcu się do czegoś przydały. Szybko pobiegła do klatki. Spojrzała jeszcze przez szybę. Stał i mówił coś do siebie.

- Jeszcze się przekonamy czy nie będziesz miała ze mną do czynienia- syknął pod nosem.

Weszła do mieszkania, zamknęła drzwi i usiadła na podłodze. Tego dnia miała za dużo wrażeń. Rozebrała się, wzięła prysznic i otworzyła wino. 

Włączyła sobie muzykę, ale bardziej ją denerwowała.

- Czy oni muszą tak smęcić?- powiedziała do siebie.

Odszukała pilota, włączyła tv. Przeskakiwała z kanału na kanał. Wszędzie komedie romantyczne. Zrobiło się jej niedobrze- być może do połowy opróżniona butelka wina w połączeniu ze stresem zrobiła swoje...może zakochane pary tak na nią działały.

Po dość długim romansie z sedesem w pozycji klęczącej, opuściła łazienkę.

Dokończyła wino i wybrała numer Patryka. Nie odbierał.

-A to dupek- wybełkotała Zuza.

Kolejne połączenia również nie zostały przez niego odebrane. Dziewczyna dała sobie spokój. Zgłodniała i postanowiła zrobić sobie coś do jedzenia.

Kroiła właśnie pomidora kiedy zadzwonił telefon. Podskoczyła i rozcięła sobie rękę.

- Niech to szlag, ale boli.

Krew lała się po szafce. Nie zdążyła odebrać. Przyłożyła ręcznik, który po chwili z białego zmienił kolor na czerwony.

- Kto wymyślił biały kolor ręczników kuchennych? Musiał być idiotą, a drugi idiota, a raczej idiotka je kupiła- nadal prowadziła monolog.

Oddzwoniła do Patryka. Tym razem odebrał.

- Dzień dobry, ktoś dzwonił do mnie z tego numeru...

- To ja - wybełkotała Zuza.

- Ja to znaczy kto?

- Hermenegilda- dziewczyna tak zaczęła się śmiać, że nie mogła nic więcej powiedzieć.

Uspokoiła się i przedstawiła się grzecznie. Opowiedziała Patrykowi co się wydarzyło. Mówił jednak bardzo szybko i nieskładnie. Chłopak zanotował jedynie, że przyszedł do niej Rafał, szarpnął ją, wbiła mu obcas w stopę później została pocięta nożem.

- Skup się teraz. Powiedz mi gdzie mieszkasz. za chwilę przyjadę.

- Mieszkam w zielonym bloku, w trzeciej klatce, na drugim piętrze.

- Podaj mi ulicę, resztę znajdę.

- Kanarkowa- odpowiedziała Zuza i się rozłączyła.

Patryk sprawdził czy jest w ogóle taka ulica w mieście. Znalazł. Resztę wiedział. Wsiadł do auta, zadzwonił po kumpla i razem pojechali sprawdzić co się stało.

Poprzednie części znajdziecie klikając w zakładkę opowiadanie 1.