Matka w stolicy

Pierwszy mój wyjazd bez dziecka, pierwsze spotkanie z gronem blogerskim. Relacja musi więc być:)
Nie będę owijać w bawełnę. Nie tego się spodziewałam, nie tak to wszystko miało wyglądać...wszystko póki co jest na NIE!!!

Po pierwsze i najważniejsze nie dotarła Matka na Szczycie- siła wyższa nie ma co dyskutować. Była to pierwsza ale nie jedyna okazja do spotkania. Kasia jeszcze będziemy razem podbijać świat :* Byłaś z nami wszędzie- na imprezie, na pizzy i...spałaś ze mną w wielkim łóżku :)


Wróćmy jednak do początku. PT śmiał się ze mnie, że panikuję, że obstawę mi trzeba załatwić żebym się nie zgubiła itp. Obstawę sobie załatwiłam nie powiem. Wsiadłam pojechałam do Warszawy. Poznałam pana z mojej miejscowości, który mi na miejscu wszystko wytłumaczył i jakoś dałam radę. Wsiadając do metra ( tak była to moja pierwsza podróż tym środkiem transportu) od razu przypomniałam sobie wszystkie filmy, w których dochodziło do jakiejś katastrofy pod ziemią. Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło.  Wysiadłam na "swojej" stacji i ruszyłam do hotelu...ale zanim ruszyłam poprosiłam chłopaka o pokierowanie mnie. Wyskoczył z tabletem i mapą...aha spoko, tylko, że moja orientacja w terenie jest na mega niskim poziomie. Młody mężczyzna zorientował się o co biega i pokazał mi gdzie iść. Dosłownie parę kroków i byłam na miejscu.

Weszłam skontaktowałam się z moją obstawą ( Matka Wygodna i Matka nie Wariatka), która była jeszcze w trasie i już spokojnie obdzwaniałam rodzinę, że jestem cała i zdrowa na miejscu.
Meldunek, szybkie ogarnięcie się i lecimy na imprezę Zwierzaków Pocieszaków. Wszystko pięknie ładnie zbiórka, szybka fajeczka i jedziemy. Jedziemy? W sumie za dużo powiedziane- przejechałyśmy kilka przystanków, wysiadamy pytamy pana o drogę. Pokierował nas...ale źle. Niech mu się za to podeszwy odkleją od butów. Otóż w lejącym deszczu z dziećmi w ekipie wędrowałyśmy sobie około 30 lub 40 minut ( każda miała inne poczucie upływającego czasu). Wskazówki wspomnianego pana zafundowały nam niezapomniany spacer po Warszawie. Nie ma jednak tego złego. Poznałam trochę lepiej dziewczyny, wiedziałam już z kim gadać a z kim nie:) ( żartuję oczywiście). Ekipa podróżująca ze mną to Ania i Jej dzieci, Jadźka, Ania i Ksawery, oraz moja wspomniana wcześniej obstawa.

Na miejscu poznałam więcej dziewczyn blogerek i nie tylko. Był pyszny tort (zdjęcie podkradzione ze strony Pocieszaków)

Źródło: Zwierzaki Pocieszaki

oraz wiele atrakcji dla dzieci. My również się nie nudziłyśmy. Dziewczyny zorganizowały konkurs. Zadaniem każdej uczestniczki było stworzenie postaci - swojego Pocieszaka. Napisałam bajkę o kaczce.Nie pamiętam jej dokładnie więc się tu póki co nie pojawi. Może doznam olśnienia i mi się przypomni :) Podzielę się nią wtedy z Wami.

Sponsorzy spotkania: Realash,Nuvialab, Wydawnictwo OVO,Slash dot Dash, Maybe4Baby, Pif Paf, Omegamed, Printu.

Grafik miałyśmy napięty więc znów trzeba było się przemieścić. Tym razem dotarłyśmy komunikacja miejską do celu bez problemu. Nogi przynajmniej miałyśmy suche:)

Szybki make-up i lecimy na pizzę:) Marta, która pokazuje, że posiadanie większej niż 2 ilości dzieci nie musi być patologią- musiała zdać się na mój gust:) Podobno to co zamówiłam smakowało...ale nie wiem czy nie wbija teraz igieł w laleczkę :)

Części oficjalnej koniec. Zaczęłam się blogerska impreza w pokoju 133. 

A co tam się działo zobaczcie sami. U mnie będą fotki, ale Matka Wygodna ma taśmy prawdy...nie wiem czy bać się czy nie?

 Fotka zrobiona przez Anię z Przewijak.es

 Blogerki dla WOŚP- Autor Matka Wygodna

 Blogerskie rozmowy :)

Fotka podprowadzona z profilu Ani L :)

A jak w gardełku zaschło trzeba było się z porcelany napić troszkę płynu:)

W sobotę natomiast uczestniczyłyśmy w konferencji zorganizowanej przez Fundację My pacjenci. Fotek kilka Wam pokaże a relację ze spotkania przedstawię w osobnym poście:) 

Słuchamy:) 

Pozujemy

Marta uwiecznia martwą naturę:)

Dziewczyny myślą

Nie dla dziennikarzy

Gwiazdy z programu Wośp

I ja z nimi

Koniec przyjemności nastąpił szybciej niż mi się wydawało. Poznałam dużo fajnych osób, rewelacyjnie spędziłam czas i tęskniłam za Młodą, za PT też ale za Nią jakoś bardziej. Myśleliście, że nie napiszę o tym. Pierwszy moment kiedy jakoś mi dziwnie było to moment spania. Kładę się na wielkim łóżku, mam je całe dla siebie i .... zasnąć nie mogę bo mi za cicho, nikt nie ciągnie mnie za włosy, nie robi nosków eskimosków. Przeżyłam to jednak. Rozmowy telefoniczne były. Wiedziałam co i jak na froncie domowym- to, że Babcia prała firanki ( weź Jej nie zabij i nie kochaj jednocześnie), że goście byli itp.

Przyjeżdżam do domu...moje dziecko wyskakuje z łóżka jak z procy i pędzi do mnie. Jej wyraz twarzy mówił wszystko. Wtuliła się we mnie, buziaki dawała. Łezka w oku się zakręciła matce.
Chwila czułości i mama pokaże L książkę z autografami:) Autografy muszę przeczytać za każdym razem kiedy czytamy o zwierzakach :)
Pocieszaki robią w naszej rodzinie furorę. 
Zachęcam do zakupu książki i pomocy dzieciom z Fundacji Kawałek Nieba.

Na koniec jeszcze piękne warszawskie dekoracje, które uchwyciłam na przystanku

i zakładka. Delikatnie zasugerowałam jaki prezent by mnie cieszył, ale moi najbliżsi to olali. Sprawiłam więc ją sobie sama:)

Jak już pisałam kolejny post jaki się pojawi przybliży Wam działania Fundacji i nasze:) Będzie się działo:)

Wracając do mojego bycia na nie na początku tekstu. Nie spodziewałam się, że będzie aż tak zajebiście :)