Każdy potrzebuje psychologa

Post powstał w ramach współpracy między blogowej:) Jak zwykle najpierw odsyłam do źródła. Matka Wygodna była pierwsza, ale jej wybaczam :) Mi się w głowie pomysły rodziły, później upadały...muszę przestać zaglądać na Jej bloga i będzie problem z głowy :) ( Lena to żart oczywiście- będę z Tobą do końca świata i jeden dzień dłużej :*)

Każdy z nas na pewno nie raz nie dwa miał podobne sytuacje w swoim życiu. 
Każdy potrzebuje się wygadać w gorszych chwilach. Szuka porady. W momentach radości lepiej się nie odzywać i za bardzo nie chwalić ponieważ zazdrośnicy skutecznie ostudzą twój zapał i będą szukać czegoś co ci humor zepsuje. No przecież nie możesz mieć lepiej od nich. Wracając do tematu uważam, że chyba najlepszym wyjściem w sytuacjach dla nas trudnych byłoby pójście do psychologa. Dlaczego?

Koleżanka ma problemy z facetem/ mężem/ rodzicami itp. rozmawia- musi gdzieś to wyrzucić. Ok wysłuchujemy. I najlepiej aby na tym się wszystko zakończyło. Niestety najczęściej nieszczęśliwa osoba szuka u nas porady. I co wtedy zrobić. Czego nie zrobisz okaże się strzałem w twoje własne kolano. Nie doradzisz- źle- przecież musisz mi jakoś pomóc, nie interesujesz się moimi problemami, nie mam do kogo z tym pójść. Tak wjeżdża ci na ambicje i mimo, ze bardzo nie chcesz -udzielasz rad, mówisz jak ty byś się zachowała w takiej sytuacji. Koleżanka przytakuje, mówi, że postara się tak zrobić...Tyle z tego dobrego co sobie pogadacie. 

W rzeczywistości i tak zrobi swoje, kolejny raz przyjdzie się żalić z tym samym problemem i znów będzie oczekiwała wsparcia. Po co to wszystko? Jeżeli sama nie obudzi się w odpowiednim momencie nikt jej nie pomoże. Owszem w wielu przypadkach porządny kopniak jest dobrym motywatorem  do działania- pod warunkiem, że dana istota tego potrzebuje. Jeżeli chodzi jej jedynie o litość wspólne użalanie się nad jej losem, najlepiej się nie odzywać, wysłuchać tego co ma do powiedzenia i skończyć rozmowę stwierdzeniem, że nie jest się kompetentną do udzielania takich wskazówek.
Człowiek chce dobrze, wysłucha, poradzi, wódki się napije jak trzeba. Co z tego ma- pretensje- bo twoje rady się nie przydały ( nie wiadomo czy  ten ktoś z nich korzystał), nie mogę tak zrobić bo go kocham...bla bla bla. Więc po co przychodzisz i trujesz mi du...chciałoby się powiedzieć. Niestety takimi jesteśmy istotami, że chcemy pomagać bo wiemy, że tej pomocy możemy sami potrzebować. I tak się wszystko kręci do momentu, aż za bardzo uwikłani, zmęczeni cudzymi problemami mamy po prostu tego dość. Ciężko jest powiedzieć bliskiej osobie dosadnie co myślimy, mówimy więc delikatnie- często nie dociera i dalej jesteśmy w punkcie wyjścia. 

Po kilku takich sytuacjach zarówno w swoim jak i cudzym życiu doszłam do wniosku, że niech się gniewają, robią co chcą- ja psychologiem nie jestem, to co ja zrobiłabym w danej sytuacji to w sumie moja sprawa. Nikomu życia układać na siłę nie będę, ponieważ nie lubię jak ktoś próbuje to z moim robić. Więc przepraszam z góry moja branża to pedagogika- masz problem z dzieckiem lepiej się nie zgłaszaj do mnie...bo ja ze swoim też momentami sobie nie radzę :)