Antyterrorystka

"Pierwsza książka mojego dziecka" powstała dzięki Fundacji ABCXXI- Cała Polska czyta dzieciom. Jest przeznaczona do czytania dzieciom od urodzenia i jest częścią kampanii "Czytanie od urodzenia".

- Mamo, chcę mieć siostrę, albo brata, albo najlepiej żebyś urodziła bliźniaki! Ile razy słyszymy od dzieci podobne teksty? Fajnie jest mieć kogoś bliskiego, z kim można się bawić, grać w piłkę albo wspólnie podnosić ciśnienie rodzicom.  Przychodzi moment, że pojawia się mały człowieczek, na którego wszyscy bardzo czekali. Dzieciaki cieszą się z nowego członka rodziny....niestety po chwili euforii przychodzi smutna rzeczywistość- bobas tylko je, śpi i ma zmieniane pieluchy. Skupia na sobie uwagę dorosłych, a starsze dziecko schodzi na drugi plan.

Macie tak, że nie chce Wam się nic robić? Bałagan rozhulał się na całego, a sił na jego ogarnięcie brak? Można to zrzucić na jesienną depresję, na niedobory witamin, przemęczenie itp. Na tym pięknym świecie żyję już trochę, ale nie wpadłam na to, że wszystkiemu winne są milutkie i mięciutkie stworki.

Są ludzie, którym nic się nie śni albo nie pamiętają swoich snów. Ja należę do osób, które senne atrakcje mają zapewnione każdej nocy. Wiele z nich spełniło się w realu, ale nie o tym dziś. Mam dla Was recenzję najnowszej książki Nataszy Sochy "Dwanaście niedokończonych snów". Jesteście ciekawi?

Ile razy świat Wam się zawalił? Ile razy chcieliście uciec od codzienności, problemów? Ja już nie jeden raz tak miałam, ale zawsze brakowało mi odwagi, żeby rzucić wszystko i pójść przed siebie w bliżej nieznanym mi kierunku, żeby zacząć wszystko od nowa, bez bagażu i wspomnień...

W październiku pojawiła się najnowsza książka Jarosława Wilka "Pan Wilk tam i z powrotem". W tym poście ( klik)  znajdziecie recenzję najnowszej części przygód Wilka. Mam dla Was jeden egzemplarz. Gotowi na konkurs?

Katarzyna Targosz , znana jako  Matka na Szczycie ( klik)  oddała w ręce czytelników swoją najnowszą powieść "Szlak Kingi". Autorka miała dłuższą przerwę w wydawaniu książek. Czy warto było czekać? Czy Kinga skradnie czytelnicze serca?

Matka na Szczycie ( klik)  świętuje w listopadzie urodziny. Sabina  Ratunku, Italia ( klik)  co roku w tym dniu pisze specjalne opowiadanie. Mimo, że nie zostawia na nas suchej nitki ( żarcik) z przyjemnością czytamy jej teksty. Jest też na tyle miła, że pozwala nam kontynuować opowieść. Tekst przeczytajcie sami, żeby wiedzieć o co chodzi w mojej opowieści :)  Część pierwsza ( klik) .

Jak wiecie ( a jeśli nie wiecie to zaraz się dowiecie- jak mówi moja Młoda) 1 października miała miejsce premiera najnowszej książki Jarosława Wilka "Pan Wilk tam i z powrotem". Czekałam na ten dzień bardzo długo. Terminy zmieniały się, cierpliwość czytelniczek wystawiana była na dużą próbę.

Tegoroczna jesień przyniosła wiele ciekawych premier książkowych. Natasza Socha oprócz "Apteki marzeń" puściła w świat również "Zulę w szkole czarownic". Książka dla dzieci opowiadająca o dalszych losach dziewczynki, która posiada magiczne moce. O pierwszej części pisałam  w tym poście (klik) . Czy i tym razem lektura okazała się dobra?

Przeczytałam praktycznie wszystkie książki napisane przez Nataszę Sochę. Uwielbiam twórczość autorki, z niecierpliwością czekam na kolejne powieści. Tej konkretnej się jednak obawiałam. Ludzkie cierpienie, zwłaszcza dotykające dzieci to temat, który omijam w literaturze. Dostałam egzemplarz recenzencki od Wydawnictwa i tak jakby byłam "zmuszona" do lektury...

Jak głosi tekst na zdjęciu- jestem ambasadorką najnowszej książki Jarosława Wilka " Pan Wilk tam i z powrotem" . Data premiery to 1 października 2017. Z pewnością są wśród Was osoby, które tak jak ja nie mogą się doczekać momentu, w którym książka trafi w ich ręce.

Co jakiś czas podrzucam Wam nasze ulubione gry planszowe. Powiem też na wstępie, że u  Matki w pigułce ( klik)  również pojawiło się zestawienie planszówek- zajrzyjcie, może coś ciekawego znajdziecie. Mądrze też kobietka prawi, warto poczytać!

Trzy kobiety- Magda, Zuza i Melania, każda z nich z pozoru inna, a jednak jest coś co je łączy. Wszystkie uciekły z Polski do Brukseli. Jak się zapewne domyślacie mają na swoim koncie spory bagaż, niekoniecznie dobrych doświadczeń. Nieszczęśliwa miłość, nieciekawe układy rodzinne, to tylko niewielka namiastka tego co dzieje się w życiu bohaterek.

Co takiego robią? Czytają :) Akcja Woluminy. Głos książki w pierwszej wersji miała kręcić się po Polsce w okresie wakacyjnym. Z tego co wiem, będziemy działać dalej. #głoskiążki nie ucichnie, mam wielką nadzieję, że nabierze rozpędu i dotrze w wiele nowych miejsc, że nowe osoby postanowią działać w Drużynie Pogromców Nudy.

Dziś zapraszam na wpis gościnny, którego autorką jest Ania prowadząca blog  Zbiór bzdur- blog ( klik) . Niestety z własnego i wielu osób doświadczenia wiem, że zjawiska jakie opisuje są bardzo powszechne...

Ile razy w swoim życiu słyszeliście słowa "zaraz wracam", ile razy je wypowiadaliście? Niby nic strasznego, zwykłe pożegnanie, które niczego złego nie zwiastuje. Jak to jednak bywa- nie dla wszystkich. Przekonała się o tym Marta- bohaterka powieści Anity Scharmach.

Czytać można wszędzie: w domu, w kawiarni, na ławce itp. Niektórzy czytają również w pracy ( ale im zazdroszczę). Zuzanna Gajewska ( klik)  wpadła na genialny pomysł. Wymyśliła akcję "Woluminy. Głos książki". Jej celem jest jak wiadomo promocja czytelnictwa. Na czym polega?

którzy chcą się "dowartościować" czyimś kosztem. Wytykają błędy, szukają punktu zaczepienia, żeby komuś dokopać. Do napisania postu zainspirowała mnie dyskusja na jednej z grup ( tam nikt nikogo nie obrażał) i życie, obserwacje, rozmowy itp.

16 lipca w Elblągu odbył się Spacer Literacki, który zorganizowała Zuza z bloga  Szufladopółka . Wszystko w ramach akcji #głosksiążki ( zachęcam do udziału- świetne doświadczenie). Było miejsce zbrodni, dużo krwi i śledztwo.

Morza szum, ptaków śpiew i... cudowna ekipa blogerów i pisarzy, która spotkała się w  Zatoka Sztuki  w Sopocie na corocznej imprezie miłośników słowa pisanego  A może nad morze z książką . Na spotkania blogerskie nie jeżdżę, jednak dla takich emocji, wrażeń i świetnych znajomości, raz w roku robię wyjątek, pakuję familię i jedziemy do Trójmiasta.

Każdy z nas ma jakieś problemy, szuka sposobów, żeby sobie z nimi poradzić. Niekiedy błądzi po omacku, czasami dostaje gotowe rozwiązania, ale nie zawsze z nich korzysta. Wydaje mi się, że nie ma jednej idealnej recepty na szczęście... może jednak się mylę? Bohaterki najnowszej powieści Doroty Schrammek , również borykają się ze swoimi życiowymi trudnościami. Każda skrywa jakiś sekret, próbuje trafić na proste, życiowe ścieżki.

"Żółta tabletka" to pierwsza wydana przez Annę Sakowicz książka. Nie miałam przyjemności przeczytać jej wcześniej. Pochłaniałam inne pozycje, które wyszły spod pióra autorki, cierpliwie czekając na wznowienie wydania. Wybiła godzina zero, w skrzynce znalazłam paczuszkę i od razu zasiadłam do lektury. Czy warto było czekać tyle czasu?

Miastonauci to opowieść graficzna autorstwa warszawskiego akwarelisty Tytusa Brzozowskiego. Na kartach art booka znajdziemy nawiązania do architektury Warszawy, Krakowa, Gdańska, Wrocławia i Poznania.  Przenosząc się do świata Miastonautów zobaczymy tramwaje wyjeżdżające z budynków, budziki, które mają oczy, ludzie i przedmioty unoszące się w powietrzu. ( informacja wydawnictwa)

Wielkimi krokami zbliża się święto najmłodszych ( i nie tylko, ja zawsze cieszę się z prezentów od rodziców). Rodzice główkują, podpytują swoje pociechy co chciałby dostać w prezencie.  U nas na każdą okazję najlepszym podarunkiem są książki. Dziś mam dla Was świetne propozycje, które skradną serca dzieci i dorosłych również.

Zastanawialiście się kiedyś czy to co dzieje się w naszym życiu jest przypadkiem? Czy nasze losy są gdzieś zapisane? Ja raz przekonałam się o tym dosłownie. Wróciłam z pracy. Postanowiłam wybrać się do fryzjera. Gorąco było. Żeby się przebrać musiałabym nogi golić ( wiem, powinno się to robić systematycznie, zwłaszcza latem, ale z tego co pamiętam rano było zimno i założyłam długie spodnie). Jakaś siła wyganiała mnie z domu. Serio jakby jakiś ludzik siedział mi na ramieniu i szeptał: "Wyjdź, teraz musisz wyjść". Posłuchałam go, wyszłam i spotkałam kolegę. Nie widzieliśmy się osiem lat. Teraz jesteśmy małżeństwem :)

Poprzednie części opowieści znajdziecie w zakładce opowiadanie. Luiza wyszła z sali, bez słowa skierowała się do wyjścia ze szpitala. Nie zwracała uwagi na pędzącego za nią policjanta. Przed budynkiem, pomimo zakazu zapaliła papierosa. Gliniarz spojrzał na nią groźnie, ale się nie odezwał. Musiał spędzić z wściekłą kobietą jeszcze sporo czasu. 

Przychodzi w życiu człowieka taki dzień, że musi sobie humor poprawić. Wiele jest na to sposobów.  Moim niezawodnym jest czytanie książek. Dorwałam w bibliotece powieści Joanny Szarańskiej i zasiadłam do lektury ( trochę kłamię, nie potrafię czytać książek siedząc :) ). Jedna książka przypadła na jeden dzień. Autorka skomentowała moje zdjęcia na Instagramie słowami jakie widzicie w tytule- pozwoliłam ich sobie użyć, idealnie pasowały :)

Przygoda Zosi ( z tej bajki ) rozpoczęła się w momencie narodzin dziecka. Jak to w życiu bywa, na każdym kroku czają się doradcy. Jedni dobrze podpowiadają, inni cóż...chcą się dowartościować dokopując komuś, kto dopiero zaczyna przygodę.

Natasza Socha, autorka świetnych powieści dla dorosłych, postanowiła spróbować swoich sił w literaturze dziecięcej.  Jesteście ciekawi jak autorka sobie poradziła? Czy przygody małej Zuli mogą spodobać się również dorosłym?

Zanim Zosia  ( postać z tej bajki- klik)  doszła do momentu w którym aktualnie się znajduje, straciła mnóstwo nerwów. Łez nie uroniła. Szkoda jej było, wolała je zostawić na jakąś romantyczną komedię, albo książkę.

Rok temu napisałam post o naszych ulubionych grach-  tu możecie zerknąć ( klik) . Nadal są u nas w użyciu. Doszły też nowe, o których Wam dziś opowiem. Może nie będzie to nic odkrywczego, ale myślę, że wielu osobom pomogę wybrać idealną grę dla dzieci i dorosłych.

Dawno, dawno temu...może nie aż tak dawno, przyszła na świat dziewczynka- nazwijmy ją Zosia. Rodzice bardzo cieszyli się z tego powodu. Maleństwo rosło i sprawiało dużo radości.  Mała panna bardzo lubiła słuchać opowieści, które mieściły się na kartach książek.

Dość często spotykam się z opiniami, że czytanie książek o miłości, obyczajówek to powód do wstydu. Tak, ludzie wstydzą się publicznie przyznać, że lubią romantyczne historie. Zapierają się rękami i nogami, nawet gdyby ich torturowali, powiedzą, że to ostatnia rzecz jaką zrobią... Jaki to ma sens?

Większość ludzi marzy o życiu idealnym. Idealny dom, mąż/ żona, dzieci itp. Perfekcyjne obrazki krzyczą do nas ze wszystkich stron.  Czy ideały są dobre? Czy za szybko nam się nie znudzą...

Oceniamy książkę po okładce, człowieka po wyglądzie. Często wydajemy opinię na podstawie jednej, wyrwanej z kontekstu sytuacji. Bardzo łatwo nam to przychodzi. Rzadko zastanawiamy się nad tym, co dany osobnik w życiu przeszedł, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej.

Na twarzy zmarszczki ( od śmiechu jej mam, a przynajmniej tak sobie tłumaczę ;) ), metryka za nic w świecie nie chce dać się oszukać. Nie przeszkadza to w sięgnięciu po literaturę młodzieżową. Czy "Niepełka" Doroty Schrammek może spodobać się dorosłemu czytelnikowi?

Bloger pisze, bloger czyta. Ludzie na szczytach blogosfery głoszą, że świeżaki, lub osoby z mniejszą liczbą polubień na fejsie ( jak ja tego nie lubię) uprawiają złe praktyki, komentując u dużej ilości piszących, licząc na odwzajemnioną obserwację. Według nich to beznadziejne, poniżające itp. 

Alek Rogoziński zdobył moje czytelnicze serce pierwszą książką, którą wygrałam w konkursie ( sam autor wybierał zwycięzców- więc dzięki wielkie za przyznanie mi nagrody). Przeczytałam tę, później kolejną  ( tu możecie o nich poczytać- klik) . Alek długo nie pozostawiał czytelników bez swojej twórczości i tak oto powstała książka  Jak cię zabić kochanie (klik) , przez którą nabawiłam się nowych zmarszczek. W tym roku na rynku wydawniczym pojawiła się pierwsza część przygód Róży Krull . Czy i tym razem Alek Rogoziński przekonał mnie do swojego humoru, czy liczba zmarszczek się powiększyła?

Jestem osobą, która nie nadaje się do stosowania diet. Ba, tym bardziej nigdy nie wpadłam na pomysł zaglądania do poradników, które mają to ułatwić. Lubię jeść to na co mam ochotę, raz w mniejszych , raz większych ilościach. Walka ze zbędnymi kilogramami nie jest mi jednak obca. Kilka razy w życiu pozbyłam się ciążącego na moim ciele balastu. 

Ola- studentka z Warszawy w Petersburgu poznaje Siergieja. Między nimi pojawiają się wibracje, miłość ze strony chłopaka, ze strony dziewczyny- tego do końca nie jestem pewna. Gorące uczucie łączy ją natomiast z Aleksandrem- bratem Siergieja, który wraca z wojny w Czeczenii. Skutkiem szaleńczej miłości jest ciąża dziewczyny, z której nie bardzo zadowoleni są jej rodzice. Aleksander zostaje ranny na wojnie, Siergiej na jego polecenie jedzie do Polski aby zaopiekować się Olą i dzieckiem. Karmi ją kłamstwami o śmierci brata... Po kilkunastu latach prawda wychodzi na jaw.  Co wydarzy się w życiu bohaterów, jakie decyzje podejmą? Zapewniam Was, że bez emocji się nie obejdzie.

Tradycyjnie odsyłam do poprzednich części opowieści, które znajdziecie w zakładce Opowiadanie. - O kurwa...- zaklęła kobieta. Szybko wsiadła do samochodu i odjechała. Wybrała numer szefa. Odebrał po pierwszym sygnale.

Pierwsze skojarzenie ze słowem Afganistan? Większość populacji na naszym globie odpowie: terroryści, wojna, zamachy, uchodźcy... Obraz taki wykreowały media, wydarzenia jakie miały miejsce. Anna Badkhen w swojej książce "Cztery pory roku w afgańskiej wiosce" , "odczarowuje" nasze wyobrażenia.  Autorka w swoich reportażach zabiera nas w podróż po Afganistanie, jakiego nie znamy. Relacje z baz wojskowych, spojrzenie żołnierzy przebywających na misji już dawno odeszły w zapomnienie.

W moje ręce wpadła ostatnio bardzo ciekawa książka. Od jakiegoś czasu nie bardzo wiedziałam, co czytać, moje ulubione kryminały i obyczajówki zaczynały mnie nudzić. Dodatkowo potrzebowałam czegoś, co mnie zainspiruje, da przysłowiowego kopniaka.

Jaka powinna być idealna matka?   Wiele osób zadaje sobie to pytanie, wiele stara się to pokazać na własnym przykładzie. Ostatnimi czasy, przez facebookową tablicę przewija mi się stos memów, tekstów, których autorzy próbują uświadomić świat, co jest najlepsze dla naszych potomków i nas samych. Drugą stroną medalu jest nieidealna matka. Taka, która...no właśnie jaka?